Dzisiaj jest super! Wczoraj było źle. Ja już nie rozumiem, nie wiem, jak się czuję. Emocje są, ale mnie przerażają…
Dzisiaj znowu jeździłam po mieście busem i oglądałam krajobrazy. Dobrze się wtedy czuję.
A mama zaraz zadzwoni i jej to opowiem.
Okurcze jak się czuję! Raz super, za chwilę strasznie, za inną chwilę jednocześnie super i strasznie… Trwa we mnie jakaś dramatyczna walka
Nie wiem, czy to leki, jakie zaczęłam brać jakiś czas temu zamiast innych.
Mam nadzieję, że to pójdzie w dobrą stronę!
Dzisiaj rano kropka stulecia. Teraz nieźle.
W ogóle ostatnio bardzo źle, mam nowe małe, białe tabletki. Może po nich będzie lepiej? Lekarz wydawał się widzieć mój stan.
Nie wiem, jak będzie dalej. Na razie piszę i mówię składnie, myśli płyną w miarę regularnie. Pracuję, pracuję, pracuję, praca daje mi stabilność.
Praca mija dobrze, jest stabilnie. Uśmiecham się czarująco i słucham klientów. Współpracownicy gadają coś o swoich rodzinach. Niewiele mnie to obchodzi, zwłaszcza cudze dzieci, ale słucham. Mojego jęczenia nikt by nie słuchał, to po co się produkować.
Za to w domu źle. Usłyszałam wiele gorzkich słów. I to od kogo? Od rodziców. Całą noc bolał mnie brzuch i głowa. Oni nie mają pojęcia, co i jak ja czuję. Mają swoją wizję mnie, a ja jej nie spełniam.
Dzień dziecka. Tak, wiem, że to jutro. Ale zakupy trzeba zrobić dzisiaj. Nie żebym miała mieć dzieci, ale rodzina przyjeżdża z daleka i trzeba ich ugościć. Ogólnie to nie wiem, czego potrzebują te dzieci. Zabawek mają pełno i pewnie dostaną na Dzień Dziecka kolejną tonę. Masakra.
No ale przynajmniej jest piątek, ja już po pracy, niczym nie muszę się przejmować. Prezesem nie jestem, żeby w weekendy siedzieć na telefonie. Właściwie jestem na dnie hierarchii w korpo, przynajmniej z pracowników biurowych.
Byłam ostatnio u terapeuty kilka razy i nawet był ze mnie zadowolony. Stwierdził, że mam emocje, tylko skryte i trzeba je uwolnić. Może znowu pochodzę, to mi pomoże.
Do lekarza na razie nie jestem zapisana, mam się umówić, jak się będą kończyły leki. To dlatego, że robię postępy i jestem szczęśliwa. Mam kryzysy, kropki, ale sumarycznie nastrój jest na plus. Nawet mi trochę szkoda, że już nie tak bardzo na plus… 😉
Korpo wzywa, korpo kocha
nie dasz rady, to wynocha!
Ja na razie daję radę w małym korpko. Za tydzień mam być na jeden dzień przeniesiona w jeszcze inne miejsce. Już kilka razy tam pracowałam o nie było źle. Tylko raz musiałam odwiedzić kilku klientów, co wiązało się z podróżą taksówką, bo prawa jazdy niestety nie mam.
Dzisiaj sobota, spędziłam trochę czasu z mamą, z którą spotkałam się na mieście. Było bardzo miło.
Ostatnio nastrój jakby gorszy, więcej gorszych dni, pojawiły się też znowu kropki, ale jakoś ciągnę. W razie czego zawsze mogę zadzwonić do lekarza i się umówić. Mam też zapas olanzapiny z poprzednich pogorszeń.
Korpo daje, korpo bierze
bo do korpo ja należę.
